شیشه ی دلم شکست اما نه با سنگ با ترکش دلی که شکستمش به او نگاه کردم ؛ مرا شکسته بود؛ همانکه مرا با نگاهی دوباره آفرید؛ مرا شکست چه سودی داشت اشک , که او خود آمده بود و خود می خواست برود او من را شکست ؛عشق را از من برد , مرا شکست داد دلی آشفته , فکری محدود داشتم و با همین بضاعت کم او را بخشیدم ... او رفت پی عشق خود و من پی خود من او را بخشیدم ؛ اما خودم را ... دلم شاکی شد و ... بیچاره دلم ... ساخت با من داشت از یادم می رفت که ... صدایی آشنا شنیدم "مرا ببخش ؛می خواهم بر گردم ..." خشکم زده بود ... دلم با التماس نگاهم می کرد . کور شدم هنوز دوستش داشتم ... دلم التماس می کرد که مرا نباز و من کور بودم و باختم و باختم و باز هم باختم دلی را به او دادم که یک بار شکسته بود ,خود او شکسته بود بیچاره دلم راست می گفت ...دوباره شکست ,شکست ,شکست چه با وفا بود دلم ,وقتی که دوباره شکست و من تنها شدم, رهایم نکرد و با من ماند و با من ساخت ...! دلم ویران شد , برایم گریه آورد تا جایی که می خواستم به من اشک داد و آنگاه ... رفت دلم رفت ... لیاقتش را نداشتم و ...رفت حالا دیگر دل ندارم ... حالا دیگر اشک ندارم ... فقط می خواهم و می خندم ... از سر هوس